Geraakt

Ik ben slechts de pen, niet de auteur.

Laatst schreef ik een verhaal waar ik niet goed van was. Het had me zo diep geraakt dat ik zat te zuchten van inspanning en nood had aan een wandeling. Ja, ook ik word geraakt door wat ik schrijf want ik bedénk mijn verhalen niet. Ik schrijf wat ik ontvang. 

Meestal komt er een zin, woord of een titel in mij op. En die schrijf ik al ergens neer, om niet te vergeten. Dan laat ik die zin dagenlang of wekenlang in mijn hoofd ronddwalen. Of fladderen. Of ik laat hem verdwijnen in de spreekwoordelijke vergeetput van mijn brein. Net wat die zin nodig heeft. Ik laat het gebeuren, zonder bang te zijn hem kwijt raken.

En dan op een dag, word ik wakker en voel ik ‘het is er’. Dan ga ik schrijven. Meestal kan ik niet eens rap genoeg typen om te volgen op de snelheid waarmee het verhaal op dat moment binnen rolt.

Van zodra de stroom stopt, stop ik met schrijven.

De dag erna lees ik alles na en verbeter ik punten en komma’s, haal de typfouten eruit en herschrijf hier en daar een zin om het beter te laten ‘bekken’. Daarbij lees ik ook alles luidop voor alsof ik publiek heb. Dat is het moment dat ik de luisteraar ben van mijn eigen pen. Van de auteur die ik niet ken, maar die mij zo veel bijzondere verhalen influistert…

Nota: het verhaal van dat moment: 'De man die nooit meer binnen ging'. Je vindt het in de WiseWillow Verhalenbibliotheek www.elsleclercq.be/wisewillow-verhalenbibliotheek