Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

Als jij jouw emoties wegstuurt waar gaan ze dan heen? Naar de bakker? Naar de andere kant van de wereld? Naar de anderen? Of misschien… heel misschien… ergens naar een plekje nogal dichtbij?

'Ik hou van de complexiteit van mensen'. De mens is een spin op zijn eigen spinnenweb. Draden van alles wat je meegemaakt hebt, verweven doorheen die van de buitenwereld. Patronen, overtuigingen. Wie zijn ze, wat doen ze, wat brengen ze jou.

Mogen de krokussen bloeien of krijgen ze niet de kans om boven de dikke, sneeuwlaag uit te komen? Mogen ze stralen in al hun kleuren?

Ik leg geen rode loper. Maar help je over elke uitdaging heen. We vertrekken als jij klaar bent voor de eerste stap. De rest zien we onder

'Ik wil niet huilen want dan breek ik' zei ze... Waarmee ze meteen mijn eigen hart brak. Hoezo breken? Hoe kan dat toch dat wij nog...