Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

'Ik hou van de complexiteit van mensen'. De mens is een spin op zijn eigen spinnenweb. Draden van alles wat je meegemaakt hebt, verweven doorheen die van de buitenwereld. Patronen, overtuigingen. Wie zijn ze, wat doen ze, wat brengen ze jou.

Mogen de krokussen bloeien of krijgen ze niet de kans om boven de dikke, sneeuwlaag uit te komen? Mogen ze stralen in al hun kleuren?

Mensen die te maken kregen met trauma, en met name zij die slachtoffer zijn van vroegkinderlijk trauma of ontwikkelingstrauma zitten altijd

Wanneer een kind opgroeit in een onveilige of niet-liefdevolle omgeving zorgt dat er voor dat je al snel voor jezelf moet leren zorgen....

'Ik wil niet huilen want dan breek ik' zei ze... Waarmee ze meteen mijn eigen hart brak. Hoezo breken? Hoe kan dat toch dat wij nog...